Y es que la oca sabe andar por tierra, sabe andar por el agua, sabe andar por el aire, siendo por ello el animal que la tradición ha elegido para simbolizar la sabiduría, lo bien hecho, la perfección.
El mensaje del juego es, por lo tanto, tan simple como difícil de seguir. Se trataría de hacer bien las cosas, día a día, oca a oca; solamente esa continuidad garantizaría la sabiduría y la perfección finales.

Obabakoak. B. Atxaga.




Fechei os olhos e pedi um favor ao vento: Leve tudo o que for desnecessário. Ando cansada de bagagens pesadas...- Daqui para frente apenas o que couber no bolsa e no coração.


Cora Coralina
Y entonces, cuando empiezan a entrarme ganas de llorar, mi autoestima me coge de la mano y me susurra al oído: "no les hagas caso, ¿qué sabrán ellos?" Y tan contentas.

Nadie es perfecto. Barbara Alpuente.




Yo pensaba que ese fuego era amor. Ahora me doy cuenta de que no, de que es fuego, te quema y nada más. Entendí que el amor es otra cosa, que tiene más que ver con el cariño, el compromiso, las cosas compartidas, con la seguridad, con la confianza... con la confianza.



"El mismo amor, la misma lluvia". Juan J. Campanella.






A vida é curiosa. Non avisa. Mestúrao todo, sen deixarte elixir, de modo que a un instante de felicidade, sucédelle outro de sangue, así, sen máis. Ás veces penso que somos como unha pedriña no camiño, que permanecemos durante días no mesmo sitio, ata que o pé dun paseante choca con ela e a lanza polos aires, sen razón. E ¿que pode facer unha pedriña?


"Almas grises". Philippe Claudel.







Una tarde la gente vio a Rabiya buscando algo en la calle, frente a su choza.
Todos se acercaron a la pobre anciana:
- ¿Qué pasa?- preguntaron - ¿qué estás buscando?

- Perdí mi aguja- dijo ella. Y todos le ayudaron a buscarla.

 Pero alguien dijo:
- Rabiya, la calle es larga, pronto no habrá luz. Una aguja es algo muy pequeño. ¿Por qué no nos dices exactamente dónde se te cayó?

-Dentro de mi casa- respondió ella.

-¿Te has vuelto loca?- gritó la gente- Si la aguja se te cayó dentro de tu casa ¿por qué la buscas aquí fuera?

- Porque en mi casa no hay luz.

- Pero aún habiendo luz, ¿cómo podemos encontrar la aguja si no es aquí en donde la has perdido? Lo correcto sería llevar una lámpara a tu casa y buscarla allí.

Y Rabiya se rió:
- ¡Sois tan inteligentes para las cosas pequeñas! ¿Cuándo vais a utilizar esta inteligencia para la propia vida interior? En el tiempo que os conozco os he visto siempre felices intentando cubrir vuestra infelicidad con cosas exteriores, buscando fuera lo que sé, por mi propia experiencia, que se encuentra dentro de nosotros mismos. Usad vuestra inteligencia. ¿por qué buscáis la felicidad en el mundo exterior, acaso la habéis perdido allí?

Se quedaron sin palabras y Rabiya desapareció dentro de su casa.

"Aplícate el cuento". Mercè Conangla.


Penso que se recordas unha vez na que estabas moi triste e te concentras na tristeza, podes sentir como te volve a encher por dentro. E se recordas algunha vez na que estabas moi contento, a alegría tamén volve. Pero se recordas unha situación de angustia, non revives a sensación. É como se o cerebro dixera basta. Non quere retroceder. Recordas a escena, pero non podes recuperar o sentimento. 

"Cando pase a túa ira". Asa Larson.




Decía mi abuela que cuando una mujer se sintiera triste lo mejor que podía hacer era trenzarse el cabello; de esta manera el dolor quedaría atrapado entre los cabellos y no podría llegar al resto del cuerpo; había que tener cuidado de que la tristeza no se metiera en los ojos pues los haría llover, tampoco era buena dejarla entrar en nuestros labios pues los obligaría a decir cosas que no eran ciertas, que no se meta entre tus manos -me decía- porque puedes tostar de más el café o dejar cruda la masa; y es que a la tristeza le gusta el sabor amargo. Cuando te sientas triste, niña, trénzate el cabello; atrapa el dolor en la madeja y déjalo escapar cuando el viento del norte pegue con fuerza.
Nuestro cabello es una red capaz de atraparlo todo, es fuerte como las raíces de ahuehuete y suave como la espuma del atole.
Que no te agarre desprevenida la melancolía mi niña,aún si tienes el corazón roto o los huesos fríos por alguna ausencia. No la dejes meterse en ti con tu cabello suelto, porque fluirá en cascada por los canales que la luna ha trazado entre tu cuerpo. Trenza tu tristeza, decía, siempre trenza tu tristeza...
Y mañana que despiertes con el canto del gorrión la encontrarás pálida y desvanecida entre el telar de tu cabello.

Paola Klug.




Probablemente de todos nuestros sentimientos el único que no es verdaderamente nuestro es la esperanza. La esperanza le pertenece a la vida, es la vida misma defendiéndose.

"Rayuela". Julio Cortázar.




"Puxen o meu corazón e a miña alma no meu traballo e perdín a cabeza no proceso".

Vincent Van Gogh



Ningún idioma alleo - por ilustre que sexa - poderá expresar en nome do noso os íntimos sentimentos, as fondas dores e as perdurables esperanzas do pobo galego; se aínda somos diferentes e capaces de existir, non é máis que por obra e gracia do idioma.
Castelao.





Camarada mío, en la larga agonía, no llames a nadie pidiendo ayuda. Deja que me caliente las manos con tu sangre humeante. Y no llores de miedo como un niño, no estás herido, sólo estás muerto. Trae para aquí, es mejor que coja tus botas, a mi todavía me tocará ir a la lucha.

"Vida y destino". Vasili Grossman.




PARA OS ALUMNOS DE ITALIANO DE VILAGARCÍA (Tedes moitisísima sorte de ter esa pedazo de persoa como mestra. Grazas a todos!!! sodes o mellor ánimo para seguir con isto).





Una volta un re fece una festa, e c’erano le principesse più belle del regno. Un soldato che faceva la guardia vide passare la figlia del re. Era la più bella di tutte e se ne innamorò subito, ma… ma che poteva fare un povero soldato a paragone con la figlia del re?

Finalmente un giorno riuscì a incontrarla e ci disse che non poteva più vivere senza di lei.
La principessa fu così impressionata dal suo forte sentimento… che ci disse al soldato: “Se saprai aspettare cento giorni e cento notti sotto il mio balcone alla fine io sarò tua”.
Minchia!! Subito il soldato se ne andò là e aspettò un giorno, e due giorni, e dieci, e poi venti…
E ogni sera la principessa controllava dalla finestra, ma quello non si muoveva mai! Con la pioggia, con il vento, con la neve… Gli uccelli ci cacavano in testa, le api se lo mangiavano, ma lui non si muoveva.
Dopo novanta notti era diventato tutto secco, bianco… E ci scendevano le lacrime dagli occhi e non poteva trattenerle. Che non aveva più la forza manco per dormire.
Mentre la principessa sempre che lo guardava… e arrivati alla novantanovesima notte, il soldato si alzò, si prese la sedia e se ne andò via.


"Cinema Paradiso" (Alfredo a Toto). Giuseppe Tornatore. 





Mi fragilidad memorística es causa de numerosas pesadillas. No es que olvide las cosas, no. Mucho peor: es que no las recuerdo [...]. La angustia produce muchos sufrimientos. Prefiero directamente el olvido. Olvidar es una acción sencilla, se olvida del mismo modo que se duerme. Pero no tener memoria y no poder recordar es como tener sueño y no poder dormir.

Artigo en Yo Dona (nº149). Carmen Rigalt.

Porque vivir nun mundo onde non se lle perdoa nada a ninguén, onde ninguén pode redimirse, é o mesmo que vivir no inferno.

"A broma". Milan Kundera.

Que pode  haber máis misterioso na vida que ese "sen embargo..."?

"Brooklyn Follies". Paul Auster

La oscuridad y la luz tienen al alba que les hace de transición.

"El paraíso era una canción". Fernando Riquelme


Cada día trae coa súa mágoa a esperanza [...], porque vindo coa mágoa a esperanza, nin a mágoa se acaba nin a esperanza é máis que iso.

"Levantado do chan". J. Saramago.


Ás veces o día comeza baleiro de esperanzas
e as cousas van de mal en peor,
e a escuridade supérate,
ninguén entende nada,
o mundo é unha máquina xorda
sen sentido nin lóxica.
Ás veces esperas,
e esperas, e esperas,
e esperas, e esperas,
e esperas, e esperas...
pero nada ocorre
e entón todos os teus problemas chegan de golpe,
ves pasar de largo cousas marabillosas,
os máis espantosos destinos resultan inevitables.
Ás veces non tes nin idea de que debes facer,
nin de quen se supón que es,
nin de onde estás
e parece que o día vai terminar igual que empezou.
Pero de pronto aí está, diante de ti ateigado de cor e vida, esperándote,
tal como o imaxinaches.

"Á árbore vermella". Shaun Tan.


[...] si Dios existe, ¿por qué pasa de largo? ¿No será ateo, Dios?

Gelman. El Libro de los Abrazos. Eduardo Galeano.

















Se me preguntas: "¿crees en Deus?",  perdoa se che contesto: "¿cree Deus en min?".


"Aritmética Emocional". P. Barzman.






















- Descubrín que podo ser dono dun universo- dixo Lobo Pequerrecho a Lobo Pequeno mentres andaban polo bosque.

-¿Iso e posible?- preguntou Lobo Pequeno.

- Pecha os ollos, apreta as pálpebras coas patas de diante e agarda. Xa verás.

E así foi. Naquela escuridade, Lobo Pequeno puido ver estrelas brillantes dentro dos seus asombrados ollos.

- ¿Ves? Levamos un universo dentro. Moitos non o saben.

E case en segredo confesou:

-Acaba de aprendermo Lobo Avó.

"Dono dun universo". Un lugar no bosque. Amancio Quintero.