O peor, con todo, é esta mala cor que agora arrastro, que se me vise miña nai xulgaría que tomo algo, que vou máis esbrancuxada cun cisne e xa non me esvara a auga pola pel coma antes, que agora a miña pel é tan fina que non podo rozar coas silvas sen que o sangue asome. Por certo, o sangue abrolla quente das feridas, que debo estar enferma, enfebrecida e rara; así me vexo eu, rara, porque eu tiña o sangue exactamente á temperatura da auga, e iso permitíame estar sempre moi segura das miñas decisións, respondendo con flegma ás situacións da existencia, que son múltiples. Máis agora, con este sangue quente que non para de percorrerme e me nubra a vista...
"Benquerida catástrofe". Teresa Moure
