"Hai xente a quen atrae máis o dubidoso que o certo, menos o obxecto que o vestixio del, máis a pegada na area que o animal que a deixou, son os soñadores [...] a diferenza é que eu non busco pegadas na area."

Historia do cerco de Lisboa. J. Saramago

"E deixádevos seducir polas palabras, que as palabras, se están ben escolmadas e a alma na súa xusta sazón, son quen de prolongar o pracer como afrodisíacos e de calmar a dor coma analxésicos, que por algo afrodisíaco e analxésicos tamén son palabras". Herba Moura de Teresa Moure.

- Acepta a túa sorte- dixo. Alégrate do que te apesara. Dá a volta e corre, de todo corazón, cara aquilo do que fuxirías. Só sendo a túa propia desventura conseguirás superala.

O último suspiro do mouro. Salman Rushdie.

-Ven xogar comigo- dixo o Principiño.

-Non podo -respondeu o raposo- non estou domesticado. Domestícame e poderemos xogar xuntos.

-¿Qué significa domesticar?- preguntou o Principiño.

-É algo moi esquecido -dixo o raposo– significa crear lazos. Virás cada día e te sentarás cada vez un pouco máis cerca. Eu primeiro mirareite desconfiado. Despois irei deixándote achegar. O trigo non significa nada para min, pero ti tes os cabelos dourados, se me domesticas, cada vez que vexa os campos de trigo serán algo especial.

E así o Principiño domesticou ó raposo e fixéronse amigos. Ata que un día o Principiño tivo que continuar a súa viaxe.

-Debo irme- dixo.

-Ah! Vou chorar –dixo o raposo.

-Túa é a culpa. Pedíchesme que te domesticara e agora estás triste.

-Cando te deixas domesticar corres o risco de chorar un pouco –dixo o raposo.

-Pero entón non gañas nada –dixo o Principiño.

-Gañas –respondeu o raposo –pola cor do trigo.

O Principiño. Antoine de Saint-Exupéry

"Dicen que las princesas no tienen equilibrio. Son tan sensibles que notan la rotación de la tierra. Dicen que son tan sensibles, que enferman si están lejos de su reino, que hasta pueden morir de tristeza."

Princesas. Fernando León de Aranoa.

"O caranguejo se esconde e a água passa, nao se deve defrontar forças mais poderosas, e qual é a caça que levantada num sitio vai cair noutro? É o pó."

Lueji. Pepetela.

Malas palabras.
[...] -¿Para qué existen, mamá, las palabras que no se dicen?

Bocas del Tiempo. Eduardo Galeano.

"O problema dunha tristura grande é que non che cabe no corpo".

Os libros arden mal. Manuel Rivas.

"O home non pode vivir máis que a súa sombra".

Ébano. R. Kapuscinski.

 

"Pobres, lo que se dice pobres, son los que no tienen tiempo para perder el tiempo.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que no tienen silencio ni pueden comprarlo.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que tienen piernas que se han olvidado de caminar, como las alas de las gallinas se han olvidado de volar.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que comen basura y pagan por ella como si fuese comida.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que tienen el derecho de respirar mierda como si fuera aire, sin pagar nada por ella.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que no tienen más libertad que la libertad de elegir entre uno y otro canal de televisión.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que viven dramas pasionales con las máquinas.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que son siempre muchos y están siempre solos.
Pobres, lo que se dice pobres, son los que no saben que son pobres."

Patas arriba.La Escuela del mundo al revés. Eduardo Galeano.

"As bágoas que derramamos cando durmimos son as únicas sinceras da nosa vida.
As bágoas derramadas estando espertos son produto da pena que sentimos por nós mesmos."


O caderno dourado. Doris Lessing

Unha princesa é unha princesa porque ti lle dis así. Se ti lle dis "eh, ti", convértese en "eh, ti".
 -Como te chamas?
 -Princesa.
 Bo claro. Neste caso é diferente. É como cando a alguén lle poñen Liberdade e logo átana cunha corda ao carriño en que levan ao seu irmán.

Ortigas. Xiana Arias Rego.